Aafke Gesina van Hulst (of ‘Sien’ zoals haar familie haar noemde) kwam op 28 januari 1868 als domineesdochter in Harlingen ter wereld. Zij groeide op binnen een vooraanstaande familie die zeer betrokken was bij de gemeente en zich inzette voor de arme gezinnen van Harlingen. Dat Aafke van Hulst opgroeide in een doopsgezind milieu heeft zeker bijgedragen aan haar grote gevoel van sociale rechtvaardigheid, haar soberheid, en misschien ook wel aan het feit dat ze een beetje uit de hoogte was.

Aafke van Hulst begon haar werk in de wijk in 1894, nog voor dat de Vereniging Het Groene Kruis was opgericht. Wijkverpleging als georganiseerd beroep was in Nederland, in tegenstelling tot in Engeland, nog een vrij onbekend fenomeen. Geïnspireerd door huisarts dr. P.H. van Eden startte Aafke op eigen initiatief met wijkverpleging in Harlingen. Van hem leerde zij veel over het verplegen van zieken. Hij steunde haar in haar werkzaamheden en beiden waren zij groot voorstander van ‘huisverpleeging door gediplomeerde zusters’. Ook in andere delen van Nederland, bijvoorbeeld in Rotterdam, begon men op die manier met wijkverpleging. Ongewoon was wel dat Aafke Van Hulst dit geheel op eigen houtje deed en dus niet vanuit georganiseerd verband.

Aafke had haar hart verpand aan het Groene Kruis en met veel toewijding en een stuk eigenwijsheid zette ze deze vereniging in Harlingen, in de rest van Friesland en later in heel Nederland op de kaart. Deze tegendraadse vrouw haalde haar inspiratie uit het buitenland. In een tijd dat de wijkverpleging in Nederland nog in de kinderschoenen stond, was Aafke met haar initiatieven haar tijd ver vooruit. Hoe heeft ‘juffrouw Van Hulst’ - zoals ze zich graag liet noemen - bijgedragen aan het ontstaan van het beroep van wijkverpleegster?

Niet iedereen was gecharmeerd van de initiatieven van Aafke van Hulst. Met name medici zagen wijkverpleging als een (financiële) bedreiging en als regelrechte concurrentie voor instellings- en gestichtverpleging. Haar doel was echter om de patiënt thuis dezelfde kwaliteit van zorg te geven als in het ziekenhuis. Het was daarbij altijd haar opzet om de verpleging thuis te laten aansluiten aan ziekenhuisverpleging of huisverpleging aan te bieden wanneer ziekenhuisopname niet mogelijk was. Omstanders zagen dat anders. Vooral bestuurders en de directie van zorginstellingen in Harlingen bekritiseerden haar opvattingen voortdurend.