Van Ziekenverzorgende tot VIG

In de eerste helft van de 20e eeuw was ziekenverzorgende nog geen georganiseerd beroep. Naast gediplomeerde verplegenden, werden onder meer kraam- en gezinsverzorgsters ingezet in de zorg voor mensen thuis. Ouderenzorg was nog geen groot thema. De groep 65+ was nog betrekkelijk klein in Nederland. Als zij zorg nodig hadden, dan konden zij terugvallen op een betaalde hulp of hun eigen familie. Was geen van beiden een optie, dan was men aangewezen op liefdadigheid. En dat was geen pretje. In de armenhuizen van weleer golden vaak strenge regels en waren de omstandigheden niet altijd even goed.

Ook religieuze groepen hielden zich bezig met de verzorging van armen en ouderen. Historicus en verzorgende Koos Duivesteijn – Ockeloen schreef over twee van deze groepen: de Broeders van Johannes de Deo en de Zusters van Liefde. 

Begin jaren ’50 heersten ook in de ziekenhuizen grote tekorten. Om deze tekorten op te vullen, verlaagden veel ziekenhuizen de toelatingseisen voor hun verpleegstersopleidingen. Dit zorgde voor de nodige problemen in de verpleging. In 1955 organiseerde de Voorlopige Verplegingsraad (VVR) een conferentie in Heelsum om deze problemen in kaart te brengen. Een van de belangrijke adviezen die uit deze conferentie kwam, was het instellen van een minimumeis voor de verpleegstersopleiding. Om geen kostbare werkkrachten te verliezen, pleitte men ook voor een wettelijk erkende opleiding tot verpleegsters-assistent, ofwel VERA.