Begin jaren ’70 rommelde het binnen de gezondheidszorg. Artsen, verpleegkundigen en studenten vonden de structuren binnen de gezondheidszorg belemmerend. Ze wilden meer kwaliteit van zorg voor de patiënt door betere samenwerking tussen de verschillende disciplines. Er was veel onrust. Zo leidde de personeelsstop in de ziekenhuizen, ingesteld door staatssecretaris Kruizinga in 1973, tot algehele protesten. Overal kwamen kritische samenwerkingsverbanden tot stand, zoals de Werkgroep Gezondheidszorg Utrecht (WGU). In Amsterdam richtten artsen de Werkgroep Eerste Lijn (WEL) op. In al deze groepen waren wijkverpleegkundigen aanwezig die pleitten voor een versterking van de eerste lijn.

De ‘Structuurnota Hendriks 1974’ bracht de gemoederen van de verschillende actiegroepen tot een kookpunt. Aansluitend aan een landelijke studiedag voor eerstelijnswerkers in april 1975 ontstond het Landelijk Overleg Van Eerstelijnswerkers, (LOVEL). Het was hun doel om de lopende acties te versterken en een vuist te maken richting de Nota Hendriks. In de zomer van 1976 volgde een enquête onder alle gezondheidsinstellingen in Nederland met de vraag hoe de eerste lijn te versterken. Wijkverpleegkundigen binnen het LOVEL kregen behoefte aan een eigen overlegstructuur. Ze wilden hun werkveld ondersteunen en de eigen identiteit voor het voetlicht brengen. Dit streven leidde in het voorjaar van 1976 tot de oprichting van de Landelijke Aktiegroep Wijkverpleegkundigen (LAW).

Aan de basis van de LAW stonden wijkverpleegkundigen, die in hun dagelijks werk de problemen tegen kwamen. Voortrekkers waren onder andere Femmie Breman (nu Vimalmati Breman), wijkverpleegkundige in de Spaarndammerbuurt, Nelleke Hoogendoorn en Berthy van de Meydenberg (nu Sunahla van de Meydenberg), beiden wijkverpleegkundigen in gezondheidscentrum Holendrecht en Myriam Crijns, wijkverpleegkundige in de Kinkerbuurt. Allen werkzaam in Amsterdam.