Van luisterborden tot fluistertuinen

Gelukkig is er de laatste tijd veel, ik mag wel zeggen buitengewoon veel, aandacht voor deze nare aandoening. Talloze initiatieven staan volop in de belangstelling en worden ruim gesubsidieerd, van luisterborden en fluistertuinen tot facebook pagina’s vol tips voor mantelzorgers en vrijwilligers. Het is wat overweldigend allemaal en het wekt soms de suggestie dat iedere 60+er inmiddels het beginstadium van dementie heeft bereikt. Als ik de talloze fitte ouderen over de dijk zie scheuren in hun uniseks fietskleding op hun zilvergrijze spiksplinternieuwe e-bikes, dan valt het nog wel mee. Moeten we niet oppassen dat we via de media een beeld aan het creëren zijn dat ouderen per definitie dement zijn? In de Verenigde Staten ben je als 60-jarige nog een jonkie. Daar staan 80-jarige hoogleraren nog enthousiast en gedreven college te geven, voor volle zalen wel te verstaan en met een oorverdovend applaus van studenten na afloop.

Waar is de bakpoeder?

Wat te denken van de nieuwste campagne om personeel van supermarkten te trainen om klanten met dementie te herkennen. In een perfect gecast trailertje zie je hoe een man van middelbare leeftijd stotterend voor een schap met producten staat. Hij komt niet verder dan ba…ba...ba... Gelukkig is daar een uiterst behulpzame jongeman, in dienst van de grootgrutter, die hem liefdevol vraagt of hij soms de bakpoeder zoekt. En ja, na een verdrietige uitbarsting blijkt inderdaad dat de dementerende klant bakpoeder zocht. Iedereen gelukkig! Zelf sta ik ook met enige regelmaat te stuntelen in de supermarkt. Meestal heb ik geen moment nagedacht over wat er op tafel moet komen te staan. Ik ben niet het type van boodschappenbriefjes en laat me volledig leiden door wat ik zie. Dan komt het idee voor de avondmaaltijd meestal vanzelf. Bakpoeder heb ik gelukkig nooit nodig, want ik hou wel van kookboeken, maar niet van bakken.

Batterijen! 

Soms heeft een mens ook wel eens iets anders nodig dan eten. Batterijen bijvoorbeeld. Nu zijn die er ook in maten en soorten en niet te vergeten in verschillende voltages. Dat is best lastig. Ik probeer me dan voor te stellen wat er ook al weer op die hele kleine batterij in de rommelige keukenla stond. Was dat 9, 6 of 1.5 volt? Diep nadenkend probeer ik me de batterij in kwestie voor de geest te halen, mompelend in mezelf ba…ba…ba...Wat was het nou ook alweer? En daar is ie! Die aardige behulpzame jongeman die net zijn cursus ‘Zo herken je een demente klant’ met succes heeft afgerond. Hij sleurt me mee naar de bakpoeder en voordat ik het weet, sta ik bij de kassa, zonder batterijen, maar met bakpoeder.

Gelukkig, het was een boze droom! En ja, we moeten ontzettend goed voor onze ouderen met dementie zorgen, maar laten we niet overdrijven en het beeld in de wereld roepen dat iedere 60+er aan beginnende dementie lijdt. Dat levert een sterk vertekend beeld van de samenleving op, waar uiteindelijk niemand bij gebaat is.