Gastblogger Hugo Schalkwijk over verpleegkundigen in de frontlinie

Deze zomer startte het FNI het project ‘Verpleegkundigen in de frontlinie. Strijd tegen de aidscrisis, 1982-1996’. Publiekshistoricus Hugo Schalkwijk interviewt hiervoor verpleegkundigen die zich op een speciale manier hebben ingezet in de zorg voor mensen met hiv en aids. Hij schreef voor ons een gastblog.

Getuigen als bron

Als publiekshistoricus houd ik mij vooral bezig met het toegankelijk maken van geschiedenis voor een groot publiek. Het liefst haal ik mijn informatie en inspiratie niet uit boeken, maar uit de verhalen van mensen zelf. In mijn ogen zijn mensen namelijk de meest waardevolle bron van de geschiedenis. Niet omdat het menselijk geheugen nou zo feilloos is, maar omdat geschiedenis veel meer is dan een verzameling jaartallen en feiten. Geschiedenis leert en inspireert, en persoonlijke verhalen doen dat juist als geen ander.

Waarom de aidsepidemie?

Als je leest over de aidsepidemie dan gaat het vaak over de grote wetenschappelijke doorbraken en wereldberoemde arts-onderzoekers. Maar ook verpleegkundigen namen snel een belangrijke rol op zich in de zorg voor mensen met aids. Mede door hun inzet kon er ondanks een gebrek aan werkende medicijnen, tóch goede zorg worden geboden.

Kwetsbare verhalen

Helaas horen we deze verhalen maar weinig terug. Daarom is het belangrijk om, nu het nog kan, hun verhalen actief te verzamelen. Doen we dat niet, dan zullen de verhalen in de loop der tijd verdwijnen. Met het risico dat de rol die verpleegkundigen speelden in de aidsepidemie, wordt vergeten. Dat, terwijl deze verhalen uiterst waardevol kunnen zijn voor de jongere generaties verpleegkundigen.

Eerste indrukken

Het project is met groot enthousiasme ontvangen door de verpleegkundigen die ik tot nu toe heb gesproken. Er is bij hen een voelbare drive om de verhalen te vertellen en over te dragen. Dat enthousiasme is aanstekelijk en een extra drijfveer om er een zo mooi mogelijk project van te maken!